Verveel- eten en uitstel- eten. Herken jij dat ook?

Verveel-eten & Uitstel-eten: Herken jij dit ook? 

Ik heb iets ontdekt over mezelf…
Elke keer als ik me verveel, of een taak moet doen waar ik echt geen zin in heb, merk ik dat ik naar eten grijp. Niet omdat ik honger heb — maar omdat eten dan even een ‘escape’ is. Iets lekkers in plaats van die vervelende klus of dat lege gevoel.
Het is alsof mijn brein zegt: “Als we toch iets moeten doen wat we niet leuk vinden, laten we het dan in ieder geval met chocola doen.”

Maar hier wringt het: ik wil afvallen en me fitter voelen. Al tijden. Die ’teveel’ kilo’s zitten me in de weg — niet alleen fysiek, maar ook mentaal. En telkens als ik op zo’n moment naar eten grijp, voelt het direct daarna alsof ik mezelf saboteer. Ik probeer mijn lange-termijndoel voor ogen te houden: een fitter, lichter, energieker lichaam. Maar vaak voelt het alsof dat doel véél te ver weg is. En dan leun ik op mijn wilskracht. Die werkt… tot hij op is. Want wilskracht is als een spier: je kunt hem trainen, maar hij raakt ook moe.

Wat ik nu leer? Dat de echte oplossing niet alleen zit in ‘nee zeggen’ tegen eten, maar in stilstaan bij wat er echt aan de hand is.
Veel mensen (ik dus ook) koppelen eten aan gevoelens of situaties — vaak onbewust:

• Eten uit verveling
• Eten bij stress
• Eten als beloning
• Eten bij verdriet